In het onwaarschijnlijke worden mensen echt

ANGSTIGE MENSEN. Fredrik Backman. ****

De mens maakt plannen, en God lacht.

Jou mag niets gebeuren. Nee, wat zeg ik? Jou moet alles gebeuren. En het moet geweldig zijn.

Of: hoe het niet bedoeld was dat het leven zo zou uitdraaien…

De tragische komedie van het kleine dagelijkse menselijke bestaan.

Over ouders en kinderen die het goed met elkaar menen en toch vak met gekromde tenen rondlopen. Hoe niet altijd duidelijk is wie nu eigenlijk voor wie zorgt.

En in hoe ver kun je wel zorgen en voorkomen? Je wilde het beter doen dan je eigen ouders, en als het dan zo ver is, probeer je ook maar wat. Maar dat kan je zoon of dochter beter niet weten. Ze moeten je kunnen vertrouwen. Ze moeten op je schouders kunnen staan om vandaar naar de wereld te kijken en te dromen.

En wat dan als het ondanks al je beste bedoelingen toch in het honderd loopt?

Natuurlijk zet je dan geen stap terug, geen stap achteruit. Je maakt de chaos alleen nog groter, zoals iemand die wel weet dat je in drijfzand niet moet spartelen maar het instinctief toch doet. Want je wilt oplossen, fiksen. Niets doen is moeilijk.

Over verantwoordelijkheid, willen en niet kunnen, schuldgevoel.

Over een brug die mensen met elkaar zou moeten verbinden. Dat was toch de bedoeling toen ze hem bouwden…

Over veerkracht en soms ook over onmacht.

En over God die ons niet tegen messen kan beschermen maar ons daarom medemensen geeft om ons te beschermen.

En als je je best maar doet.

Een boek over vele vormen van liefde, als je ze maar decodeert.

Een boek over de maatschappij en idioten en Stockholmers, want we hebben nu eenmaal zondenbokken nodig.

Mensen met sterke meningen en mensen met sterke emoties. En dat kan vonken geven.

Vlot leesbaar. Teder en vertederend, ontroerend. Kwetsbaar in de opgezette stekels.

Heerlijke humor en tussen neus en lippen de nodige wijsheden.

Soms een beetje té. Te veel ironie en te veel prekerigheid. Soms ook een beetje té toevallige coïncidenties.

Maar nooit té mild, want dat is Backmans bril. Of beter gezegd, het is de buik waaruit hij schrijft. Een gewone mens tussen gewone mensen. We zoeken allemaal…

Dus evengoed! Wat heb ik hiervan genoten!