Als het moeder zijn niet in je natuur ligt

Enkele jaren na de geboorte van haar kind worstelt de hoofdpersoon met de nasleep van de periode na haar bevalling. Een sluimerende eenzaamheid en depressie kleuren haar dagen, terwijl ze probeert grip te krijgen op wat haar overkomen is.

Het boek ontvouwt zich aan de hand van fragmenten: intieme brieven aan haar kind wisselen af met reflecties en zoekende gedachten. Steeds weer keert ze terug naar één centrale vraag: hoe kun je moeder zijn zonder jezelf te verliezen?

De poorten staan voor de innerlijke reis van het hoofdpersonage na de geboorte van haar kind. Elke poort staat voor een deel van het proces waar ze door moet om elke keer opnieuw een laag los te laten, haar kern te herontdekken en uiteindelijk opnieuw in het leven te staan.
Haar worsteling met haar identiteit, moederschap en depressie is hierbij een rode draad.

Lieselot Mariën gebruikt taal met veel aandacht en respect voor de vrouw die centraal staat in haar verhaal: een jonge moeder die sterk en bewust in het leven staat.

Ik vond het soms vermoeiend lezen omdat de pagina indeling (lay out) vaak verandert en het lettertype eerder klein is.

Het boek is evenwel een krachtig betoog en bespreekt een onderwerp dat nog vaak taboe is.