Zoveel schoonheid, zoveel wijsheid

Patrick Bringley vertelt hoe hij als kind voor het eerst een museum binnenstapte, aan de hand van zijn moeder. Jaren later keert hij terug, niet als bezoeker maar als suppoost in het Metropolitan Museum of Art. Zijn broer Tom is gestorven, en Bringley kan de snelheid van zijn vroegere leven niet meer bijbenen. Hij verlaat zijn prestigieuze baan bij The New Yorker voor werk zonder status, maar met iets wat zeldzamer is…tijd. Tijd om stil te staan, om te kijken, om te voelen, om te rouwen.

“En het enige dat ik moet doen is… blijven staan. De wacht houden. Met lege handen en open ogen, terwijl mijn innerlijke leven totaal in de war raakt van de prachtige kunstwerken en het leven dat daar omheen wervelt.”

Wat volgt is een intiem portret van het leven in het museum. Hij beschrijft de zalen, de kunstwerken, de routine, de gesprekken met collega’s. Maar er is ook plaats voor zijn persoonlijke herinneringen en bedenkingen. Mooi hoe hij in bepaalde werken iets van zijn rouw herkent, hoe zijn baan als suppoost hem helpt om zijn verdriet te verwerken.

’Al het moois in de wereld’ was voor mij een zeer fijne leeservaring. Patrick Bringley nam mij mee langs bekende meesterwerken, maar ik ontdekte ook zoveel nieuwe kunstwerken. Op zijn website staat een link naar al die werken, heel interessant. Dit boek deed me ook echt weer nadenken over wat het leven de moeite waard maakt, over hoe kunst je kan leren om beter te kijken én te voelen. Zoveel schoonheid, zoveel wijsheid. Graag gelezen!

“Kunstenaars leggen voorbijgaande momenten vast en lijken daarmee de klok stil te zetten. Ze helpen je geloven dat sommige dingen helemaal niet voorbijgaan, maar juist vele levens lang mooi, waar, majestueus, droevig of vrolijk blijven, en hier zie je het bewijs, in olieverf geschilderd, uit marmer gehouwen, tot quilt genaaid.”