Zinnen als pralines - uit 'Tijgerbrood' van Ruth Lasters

‘Om heraansluiting met alles te vinden / volstaat één aanraking, één door een ander / teruggestreken armhaar (…)’

‘Toen wij elkaar ontmoetten, rook het als / vlak na het maaien van zo’n tintelpaarse eindeloosheid’

‘Sneeuwwitje die zeven dwanggedachten van je te slapen legt onder haar oogleden (…)’

‘zelfrijzend bang zijn’

‘(…) een wand gemaakt van / allerlaatste brillenglazen van stokoude mensen, / waar nabestaanden op ladders en krukjes / door de brillenglazen van hun ver- of bijziende geliefden / keken. (…)’

‘mijn soms onmenbare, buffelzwarte getob’

‘Er staat een overleversrij in mij met nummertjes / als in een drukke slagerij’ (…).

‘Deze tandenstoker die ik altijd bij me had, je mag hem hebben / als verweer tegen de alligatorachtigen op je pad.’

‘Collega S vertrok op eeuwige engelencruise (…)’

‘(…) mijn hersenen eventjes herleidt / tot gortepap vol klonters onrust./

‘Ach, eens gezegd blijft toch gezegd. Je kunt de pitbulls terugroepen / maar niet de beten door hen veroorzaakt.’

‘Ik leg de eed af van de okkernoten. / Ik zweer je dat ik altijd zal geloven / dat je met glans zal slagen voor de bolsterproef /

‘hoogtevrees onder mijn schors’

‘Tegelijk grammaticaal en gevoelsmatig correct / krijg ik dit niet gezegd. Soms moet een mens daartussen kiezen / of hij zakt dwars doorheen het taalopperlaagje.’

‘Mijn twee stiltes ontmoeten elkaar niet.’

‘Zoals sommige winkelkarren voorbij het supermarktterrein / blokkeren, elektronisch beveiligd, / zo houden misschien ook laarzen vol sensoren/ ooit automatisch halt wanneer men ongerepte sneeuw betreden wil’ (…)

‘Het telt je af, het wist je uit, al dat verkeerd gegok van hoe/ de dingen te verzachten voor de ander.’

‘Soms denk ik dat alleen de Noordzee mij begrijpt.’

‘zo’n lintwormdag die zich onafgebroken voedt met / ‘als we toen maar dit gedaan hadden of dat’.’

‘Noem mij gerust een opnieuwbeginnersfetisjist.’

‘Ik heb je lief met het én én van haaientanden / die én naast én achter elkaar in rijen staan, al had een enkele / vlijmscherpe reeks misschien ook volstaan. (…) / Ik kan je niet omarmen enkelvoudig nu. Telkens druk ik ook / de reeds stokoude man tegen me aan, plus het jongetje van opnieuw / zes én acht én tien. Een slaapkamer: een overzichtstentoonstelling / van al elkaars gedaantes (…)’