“Vloeibare was. In de handen van de muzikant was ze niet meer dan dat.” - interview met Cyndi-V

Wie is Cindy?

Ik ben vandaag meer mezelf dan ooit, met alles erop en eraan. Dat ik de laatste jaren zoveel zelfkennis heb vergaard, is het gevolg van eens goed geveld te worden door depressie en burn-out. Ik werd als het ware gedwongen om op zoek te gaan naar mijn identiteit en naar mijn noden. Daar draait het tenslotte om in je herstelproces: je bewust worden van wie jij bent en jezelf aanvaarden. En ja, daar horen ook je minder mooie kanten bij, want die hebben we allemaal. Ik draag eerlijkheid en rechtvaardigheid hoog in het vaandel dus daar streef ik zelf ook naar. Behandel de ander zoals je zelf graag behandeld wordt.

Je alter ego is Cyndi-V, wat is het verschil met de andere Cindy?

Zoveel verschil is er uiteindelijk niet. In de eerste plaats koos ik dit alter ego omwille van mijn zoon. Leg maar eens uit aan een jongvolwassen man dat mama’s eerste boek niet over haar ervaringen met opname in de psychiatrie zou gaan, maar over seks. Een alter ego uitwerken bleek wel tof en je durft toch wat meer. Vonden we het niet allemaal leuk om ons als kind te verkleden en eens totaal iemand anders te zijn, of feestjes bij te wonen met een leuke dresscode? Hét grote verschil is dat Cyndi-V de pikante pen hanteert, waarbij ze haar fantasie de vrije loop laat en zo eerder thuishoort in de categorie fictie, terwijl de andere Cindy de ambitie heeft om autobiografisch te schrijven en dus non-fictie.

Je schreef een geheim, zinderend dagboek van een veertigjarige single vrouw die op date gaat. Het verlangen tussen twee seksuele wezens was de leidraad van het boek. Vanwaar deze interesse?

Je vertrekt vanuit iets dat je kent of iets wat je overkomt. Dat ik mij, zonder enige vorm van liefdesgevoelens, zo kon overleveren aan seksuele verlangens was compleet nieuw voor mij. Er bloeide een stuk van mij open, waarvan ik het bestaan niet kende. Dat ik het in een verhaal zou gieten en het uiteindelijk op papier zette, was het gevolg van een afwijzing. Ik deed een stemtest om erotiek in te spreken en werd afgewezen op basis van redenen waarmee ik het niet eens was. Nu ben ik dankbaar voor die afwijzing, want het zette me aan om mijn eigen boek te schrijven en het volledig in te spreken.

Vanwaar de titel Vloeibare Was?

Naast het alter ego bleek een geschikte titel verzinnen, moeilijker dan het schrijven van het boek zelf. De term ‘vloeibare was’ had ik al ergens in het boek opgenomen. Op een gegeven moment sprong dit in mijn hoofd en liet mij niet meer los. Ik legde de titel voor aan mijn entourage en ook zij hadden zoiets van: ‘Dat is hem!’

Ik vind de cover van je boek ook heel mooi en zacht. Roze en zwart zie ik niet meteen voor me als ik aan erotiek denk...

Dat is de verdienste van een bevriende webdesigner, die zelf voorstelde om de cover van mijn boek te ontwerpen. Hij was al van vele markten thuis, maar dit is zijn allereerste boekcover. Ik was sowieso al grote fan van zijn werk en hij van mijn pen. En voila, het plaatje klopt!

Erotiek schrijven lijkt me niet gemakkelijk.

Dat klopt. Ik heb veel research gedaan, met veel vrouwen gepraat en heel wat verhalen gelezen. Ik wist goed wat ik wou en wat ik zeker niet wou. In mijn boek ga ik ook de onzekerheden waar vrouwen mee kampen niet uit de weg. Vrouwen die het boek lazen, gingen heel open gesprekken met mij aan. Daar schrok ik zelfs eerst wat van, maar ik voelde me ook meteen zeer vereerd. Die openheid is mooi, werkt inspirerend en schenkt me veel voldoening.

Je bent dus niet bang om de pikante pen te hanteren. Had je ooit durven denken dit te doen?

Het kwam ooit wel eens in mij op, maar als moeder dacht ik dat ik dat niet kon maken. Dus nee, nooit verwacht dat ik uiteindelijk toch de drive en het lef zou hebben. Mijn zoon moest toch wel even aan het idee wennen, vrij logisch denk ik, maar nu is hij supertrots op mij. Mijn boek lezen gaat hij echter nooit doen, dat heeft hij me alvast verzekerd en dat is misschien maar goed ook. Tenslotte wil niemand seksverhalen lezen van zijn ouders. Hij vond het soms best een vreemde gedachte dat zijn moeder erotische verhalen zat te schrijven op enkele meters van zijn kamer, waar hij zat te gamen (lacht).

Denk je dat ieder van ons een pittig of pikant kantje in zich heeft?

Ik mag het hopen! Het is tenslotte een positieve energie die vrijkomt. Uiteraard bestaat er zoiets als aseksualiteit, maar daarnaast denk ik inderdaad dat er in ieder van ons een pittig kantje huist. Het is vaak een kwestie van iemand tegen te komen die de juiste knoppen indrukt. Dat is met andere knoppen ook zo. Ooit vertelde iemand me dat ze geen romantisch botje in haar ganse lijf had, tot er een man in haar leven verscheen die van haar de meest kleffe romantische ziel maakte. Hij alleen kon dat. Toen hij verdween, verdween ook meteen haar gevoel voor romantiek. In het geval van seksualiteit speelt schaamte ook nog altijd een rol, vrees ik. Jammer. Je moet die schaamte zelf durven opzij zetten om ruimte te maken voor dat pikante kantje. Als ik erop terugkijk wie bij mij die knop heeft ingedrukt, dan verbaast mij dat ook nog steeds, want voor de rest waren wij absoluut geen match.

Heb je nog contact met de man die je seksueel omverblies en jou op een andere manier naar jezelf liet kijken?

Nee, hij weet totaal niet dat dit boek bestaat. Mocht hij het lezen, hij zou wel meteen doorhebben dat het over hem gaat. In feite is hij de enige, naast mezelf, die weet welke stukken absoluut waar zijn en welke stukken pure fantasie. Wij hadden geen liefdesrelatie, maar daar verlangde hij wel naar. Hij is dan verliefd geworden op een vrouw die wel volledig bij hem past en zo zijn onze wegen gescheiden. Wij hebben geen enkele vorm van contact meer.

Vind je dat erotiek en boeken samen kunnen gaan?

Zeker. In heel wat boeken, zowel in het romantische als in het thrillergenre, zitten vaak steengoede erotische scènes. Dat vind ik een absolute meerwaarde.

Er zijn verschillende vormen van erotiek in de geschreven pers. Vrouwvriendelijk, vulgair, opwindend en mooi maar hoe vond jij voor jezelf het juiste genre?

Ik schreef iets wat ik zelf zou willen lezen, met vrouwen als doelgroep. Het kan en mag mannen zeker ook prikkelen, maar of zij geneigd zijn om dit boek te kopen, voor zichzelf bedoel ik dan? Dat weet ik niet. Het is natuurlijk wel een ideaal cadeau voor hun madame toch? Een mannelijke proeflezer liet zich wel ontvallen dat hij meer inzicht had gekregen over de beleving van de vrouw. Daar was hij zelf blij mee en ik vond het een geweldig compliment.

Ik lees in je boek dat je schrok dat je je zo gemakkelijk kon overleveren aan iemand die je nauwelijks kende en de controle kon loslaten. Is dat iets dat mijlenver van je afstaat in het dagelijks leven?

Ja, ik ben altijd wel een controlefreak geweest. Nooit verwacht dat controle loslaten zo bevrijdend kon zijn. Ik probeerde dat dan ook verder door te trekken, niet enkel op vlak van genot.

Wat is literatuur voor jou?

Hoe bepaal je wat literatuur is? Ooit kreeg ik tijdens een schrijfatelier de vraag hoe lang het schrijven er al inzat. Ik antwoordde dat ik al van kindsbeen af dingetjes opschreef en voegde daar meteen aan toe: ‘Dat ging natuurlijk niet om hoogstaande literatuur…’ en de docent onderbrak mij toen met de woorden: ‘Dat heb jij niet te bepalen. Dat doet de lezer wel.’ Dat is mij altijd bijgebleven. Op dit moment ben ik ‘The subtle art of not giving a fuck’ van Mark Manson aan het lezen. Voor mij is dit boek er zo bonk op en ik put er veel kracht uit. Het bevestigt mijn eigen inzichten van de voorbije jaren, maar ik had duidelijk de nood om ze nog eens zwart op wit te zien staan. Dit boek schenkt mij waar ik momenteel nood aan heb. Dan is dat voor mij literatuur. Ik kan het iedereen aanraden om het te lezen, maar zoals wel vaker het geval is, heeft het daarom niet hetzelfde effect dan dat het op mij heeft.

Stel dat jouw boek verfilmd zou kunnen worden, welke acteurs zou je een rol geven en voor welk personage?

Voor de vrouwelijke rol Salma Hayek en haar minnaar zou Matthew McConaughey mogen zijn.

Komt er nog een vervolg op dit boek?

Zeker weten. Er zijn al stukken geschreven, maar ik ga voor een lichtjes andere aanpak. Daarbij neem ik de feedback van mijn proeflezers, vrienden en vriendinnen in acht. Ik weet niet of het de lentekriebels zijn, maar ik heb zo’n zin om mij terug helemaal te smijten! Voorts wil ik ook als Cindy verder werken aan mijn boek omtrent opname in de psychiatrie. Aan schrijfplannen geen gebrek.

Hoelang heb je eigenlijk gedaan over het schrijven van dit boek en had je dan ook een favoriet schrijfplekje?

Die ene afwijzing bleek een sterke motivatie. In vier maanden tijd was het boek klaar. In mijn ruime woonkamer heb ik, samen met mijn zoon, een gezellige schrijfhoek gecreëerd. Dat is mijn vaste werkplek. Vóór corona zocht ik op zondag wel eens een koffiebar op om daar te schrijven. Soms schreef ik daar geen letter, maar werd ik wel geprikkeld door het ‘mensen kijken’ of door onverwachte gesprekken met andere aanwezigen. Schrijven is een nogal eenzame bezigheid dus ga je soms best eens op zoek naar wat externe input, om zo tot de juiste output te komen.