“De identiteit van de Antwerpenaar is lezer te zijn.” – Cultuurweekend 28 augustus 2022
De Bibmobiel, het kleine caravannetje van “Antwerpen leest”, was op de nieuwe editie van het Antwerpse Cultuurweekend een bruisende ontmoetingsplaats. Een trefpunt van verhalen en leuke babbels. Stadslezers vormden de kern van verhalensamenkomsten en trakteerden de Antwerpse lezers op uitnodigende leestips. Zij brachten vertellingen en romanfiguren tot leven op het zonovergoten operaplein.
Stadslezer Sofie (op de foto) toverde Elend tevoorschijn, de hoofdfiguur uit de “Mistborn” reeks van Brandon Sanderson. De steeds lezende Elend met zijn lijfspreuk “there are books involved” had een geïnteresseerde bezoeker kunnen zijn aan de Bibmobiel. Sofie stelde hem en vele andere verhalenbewoners voor aan geïnteresseerde gesprekspartners. De leestips vlogen in het rond.
Ook stadslezer Tine bracht haar liefde voor boeken naar het operaplein. “Het blinde licht” van Benjamin Labatut en “De man van veel” van Karin Amatmoekrin waren enkele van de titels die veellezer Tine aanprees aan aandachtige toehoorders. Tine haar leeshonger werkte aanstekelijk bij haar publiek.
Naast de stadslezers vond men ook Hanneke op het Operaplein. Zij liep rond met een groot bord waarop bezoekers hun favoriete woord opschreven. Lezers namen een pen bij de hand en schreven mooie woorden zoals goesting, liefde, dageraad, dikke papegaai (!). Met al deze woorden toverde Hanneke een mooi verhaal tevoorschijn, dat je hieronder kan lezen.
Het was tof aan het Operaplein met Antwerpen Leest. Ook de stadsdichters droegen bij aan de uitgelaten sfeer en lieten hun teksten los aan een hun oren spitsend publiek. De titel van dit artikel is trouwens een prachtig citaat van één van onze stadsdichters.
Het operaplein was tijdens de cultuurmarkt een plaats waar men verdwaalde in verhalen. Niemand wenste de weg terug te vinden. Het was te heerlijk om al zoekend rond te lopen tussen al die literatuurtips, tussen al die verhalen. Bedankt aan iedereen die dit verhalenfestijn mogelijk maakten.
Els Madereel, redactielid Antwerpen Leest
Onomatopee - een verhaal met favoriete woorden van boekminnend publiek
Omdat ik het leuk vind mezelf uit de dagen en me te laten inspireren, vertrok ik op zondag met een bord rond mijn hals naar het Operaplein. Als woordzoeker ging ik op zoek naar hét favoriete woord van het boekminnend publiek. Jullie waren gul! Dat mag gezegd worden. Na 2 uur sprokkelen vertrok ik moe maar zeer voldaan naar huis. De woorden mochten nog even rijpen voordat ik ze een voor een plukte tot ze samen op papier het verhaal Onomatopee vormden. Mercikes aan allen die mij voorzien hebben van maar liefst 40 woorden.
Hanneke Van de Kerkhof, redactielid Antwerpen Leest, Cultuurweekeind 28 september 2022.
Onomatopee
“Ik heb goesting, veel goesting in een pan-e-koek met bergamot en pannacotta”, raspt de dikke papagaai naar niemand in het bijzonder. Hij zit op een grote tak tussen de bloesem, daar waar hij altijd zit van de dageraad tot aan de schemer. Hij is zo dik dat zijn vleugels zouden breken in zijn vlucht. Smakelijk eten vult zijn buik met liefde, verzacht het verdriet over verloren dromen. Je moet weten dat de dikke papagaai vroeger respect afdwong. Wat hij kon verwezenlijken met een voetbal was ongezien. Het was op zijn minst intrigerend te noemen, het engagement dat hij aan de dag legde zijn to-komst als artiest leven in te blazen.
Niet iedereen was opgezet met zijn droom; de aller-beste-voetbal-met-vleugels-dansend- op-muziek-vogel- te worden. Zijn bontgekleurde veren, de liedjes die hij als begeleiding zong terwijl hij de voetbal ongeziene toeren liet maken, zorgden voor rancune bij de kikkers. Ze bliezen hun wangen op tot dikke ballen, soms wel zo groot als een aardappel, en boerden dan al hun ongenoegen uit over het publiek. Het deed de dikke papagaai, toen nog elegant en zeer gespierd, kantelen. Zijn verstand nam het over van zijn filosofie dat je alles kan als je het maar gelooft. “Je bent een droomvogel,” kwaakten de kikkers misnoegd. “Denk toch eens na, je bent een papagaai en geen ballerina. Je stem klinkt als het krassen van een mes over een bord van porselein, het is verschrikkelijk.” Een edelhert, dat de moed had zijn stem te laten horen, mompelde iets over verdraagzaamheid en in zijn waarde laten. De rest was onverstaanbaar door het gekwaak van de kikkers die dat alles bespottelijk vonden.
De krampen van verdriet deden zoveel pijn in de buik van de dikke papagaai dat hij zich verstopte achter de bloesem waar hij bitter weer zoet liet smaken door zijn buikje vol te eten.
Maar vandaag is het anders. De lucht kleurt zachtroze, voordat ze zal overgaan in het pikzwart van alweer een eenzame nacht. Vandaag krijgt de dikke papagaai onverwacht bezoek van Amphiptere, op zijn minst een zeer vreemde vogel te noemen. Beeld je een draak in, zonder poten, met vleugels. Of denk aan een vliegende slang, dat kan ook.
De tak wiebelt hevig wanneer Amphiptere komt aanwaaien en het zich comfortabel maakt naast de dikke papagaai. “Waar kom jij vandaag?”, de dikke papagaai fluistert bijna, zo onder de indruk van dit vreemde dier. “Uit de Ukraine, zucht de Amphiptere, ver dat wel, maar ik had wind mee”.
Het werd gezellig, erg gezellig. Ik zou durven stellen dat er zelfs wat amor in de lucht hing.
De kleur van de wangen van de dikke papagaai kleurden samen met de lucht steeds roder terwijl hij Amhiptere alles vertelde in één grote onbeheerste, pijnlijke ontboezeming. Zijn droom, de pijn, van bitter naar zoet. Deze ontmoeting maakte veel in hem los. Het was alsof hij in de spiegel keek en zag dat anders niet gek maar juist wondermooi is.
“Ga je als de zon weer opkomt samen met mij zeilen op de Schelde?” De mooie groene ogen van Amhiptere houden de donkere ogen van de dikke papagaai gevangen in een blik vol liefde. “Dat lijkt me leuk”, stottert de dikke papagaai.
Einde.
