Niet elk transverhaal is een mooi verhaal

Meer en meer transgenders durven hun droom waarmaken. Maar zo’n transitie verloopt niet altijd van een leien dakje. Stadslezer Katja Verbeeck ontmoette Vincent Verwimp, hij vertelt zijn verhaal in zijn zelfgeschreven debuutboek “ Transgewijs”.

Reeds verschillende boeken over transgenders werden al geschreven. Wat maakt jouw boek anders?

“Het verschil is dat mijn verhaal negatief is en ook alles wat er mee te maken heeft, heeft een negatieve bijklank. Typische transgender dagboeken bestaan er genoeg maar ik had nood aan een ander soort boek, ook al mogen er zeker en vast positieve boeken bestaan over dit onderwerp. Dit boek is anders omdat het de negatieve kant belicht. Toen ik op zoek was naar zo’n boek bestond het niet, toch zeker niet in mensentaal. Ik heb ook gewoon geschreven hoe het is, niks verbloemd of anders verwoord, gewoon de pure realiteit. De mensen die mijn transitie van dichtbij hebben meegemaakt hebben door het lezen van mijn boek ook ingezien hoe ik me gevoeld heb en wat ik ervaren heb. Het werd dus tijd dat het boek er kwam.”

Waarom wil je dat de mensen jouw minder succesverhaal kennen? Wat hoop je hiermee te bereiken?

“Enerzijds om andere transgenders die ook voor deze keuze staan te verwittigen. Anderzijds dat mensen die niks met transgenders te maken hebben, ook weten hoe mijn weg is gegaan. Het is mijn keuze geweest om met mijn negatief verhaal iets te doen. Ik heb nooit gekozen om mijn job te verliezen, geen geld te hebben, mijn relatie kwijt te geraken en dat wou ik toch ook meegeven aan de wereld.”

Wanneer besefte jij dat je in het verkeerde lichaam geboren was?

“Rond mijn 24 jaar. Ik heb me altijd een lesbienne gevoeld maar toen zag ik mezelf nog niet als transgender. Als lesbienne heb ik zo rond mijn 24e beseft dat ik wat jaloers was op meisjes die man werden. Ik heb dan met de huisarts gepraat maar ik voelde me zo onbegrepen. Kort nadien heb ik dan contact opgenomen met het transgenderteam van UZ Gent. De eerste maanden van het traject en de start van de hormonenspuiten verliepen zonder problemen. Ik dacht dat het geluk me toelachte. Ook de operatie voor mijn stem mannelijk te maken, is goed verlopen. Het is pas echt verkeerd gelopen met de operatie die mij tot man moest maken.”

Wat is er dan verkeerd gegaan, waar ben je niet tevreden over?

“De vorm van mijn penis is niet normaal, hij is te groot en te dik. Het is een schande als dokters mijn penis nu als normaal beschouwen want dat is het absoluut niet. Verder stoort het mij dat mijn blaas en urineleider niet naar behoren werkt. Constant op mijn hoede zijn of ik niet lek, is echt niet aangenaam. Verder ben ik nu op invaliditeit gezet dus dat is ook niet positief voor mijn zelfvertrouwen en al zeker niet op financieel vlak.”

In uw boek las ik dat je het moeilijk hebt met de x op de identiteitskaart, toiletten voor transgenders en non – binaire termen. Ik kan me voorstellen dat mensen het hier moeilijk mee hebben. Begrijp je hun onbegrip?

“Ik probeer voor alles begrip te hebben, maar ik kan niet alles begrijpen. Dat neemt niet weg dat ik er geen respect voor heb. Ik versta zeker het onbegrip van andere mensen omdat ik het zelf ook ervaar maar het respect is soms zo ver te zoeken en dat vind ik jammer. Wat de x betreft op identiteitskaarten, heb ik wel een uitgesproken mening. Ik heb zelf een zoontje, bij hem staat op zijn paspoort een M. Ik wil niet dat hij ziet dat zijn papa op zijn pas een x heeft staan. Dat is toch onnodig? “Ik ben transgender en zet er maar een x op “, dan vind ik dat je problemen gaat creëren daar waar het vermeden kan worden. Anderzijds vind ik het wel iets mooi dat zoiets kan want onlangs zag ik hier in Kontich een bedrijf dat mensen aanwerft zowel man, vrouw, als x. Dat vind ik dan weer wel positief. Het maakt voor hun niet uit wat je bent en in dat opzicht vind ik het wel belangrijk dat men de termen gebruikt.”

Heb je een tip voor mensen die in transitie gaan?

“Ja, de tip staat ook in mijn boek: ‘Laat ongeduldigheid nooit winnen van weloverwogen keuzes met gezond verstand.’ De dokters hadden me moeten zeggen dat er beter een andere ingreep of andere stappen genomen moeten worden, dan had ik ook teleurgesteld geweest maar niet zo zwaar als nu. Ik ben nu misvormd en dat maakt mij ongelukkig. Ik zat in een proces waarin ik vooruit wou, en als ik dan nog terug moest gaan naar een andere dokter of eerst nog andere stappen moest zetten, dan ging ik in mijn proces achteruit en niet vooruit. Echter, op dat moment had ik even moeten stoppen en had ik het misschien beter niet gedaan. Had ik andere opties moeten kiezen, ik weet het niet.”

Je boek bevat het verhaal van je geslachtsverandering, de operaties, het onbegrip op je werk en het uiteindelijke ontslag, alsook de geldinzameling om alles te kunnen bekostigen maar ook je relatiebreuk en de worstelingen waar je toen mee zat. Vond je het niet moeilijk om jezelf zo bloot te geven of werkte het eerder therapeutisch?

“Beiden. Ik heb heel vaak bij mezelf gedacht dat straks heel Vlaanderen mijn verhaal kan lezen. Het voordeel is dat ik altijd alleen aan mijn boek zat te werken en voor mezelf wist dat ik geen half verhaal wou schrijven, maar de complete waarheid van A tot Z. Maar het is dus wel wennen want als de kapper uit de straat mijn boek komt kopen, denk ik ook zo van: “Oh nee, mijn buur leest nu ook wat ik geschreven heb!”, dus dat is toch telkens wat wennen.”

Ik vond het heel mooi om te lezen hoe je nieuwe relatie tot stand kwam, de vragen en twijfels die je had want tenslotte is veranderen van geslacht meer dan fysieke ingrepen, het mentale speelt toch ook een erg grote rol. Heb je dat stuk bewust in jouw verhaal gestoken om de mensen daar ook attent op te maken?

"Ik heb het erin gestoken omdat het een deel van mijn leven is en hoe alles verder verliep op dat gebied. Mijn relatie liep eerst stuk, mijn operatie gaf niet het gewenste resultaat, ik verloor mijn job en ik had echt geen hoop meer. Ik heb foute keuzes gemaakt en toen ik daarna dan uit het dal probeerde te kruipen en mijn vriendin ontmoette, wou ik dat zeker ook vermelden in mijn boek.”

Het is toch allemaal heftig geweest, met je operaties zonder het gewenste resultaat, het onbegrip van de dokters, de negatieve anekdotes van verpleging. Op welk moment in het traject heb je dan besloten het boek te schrijven?

“Ik had al beslist voor mezelf een dagboek te schrijven, om de dingen van me af te schrijven.Jaren geleden ben ik daar al mee begonnen, tenslotte was ik 24 jaar toen ik besefte dat ik een andere weg ging opgaan. Mijn dagboek was een heel positief verhaal dus ik had niet de noodzaak om dat in boekvorm te gieten maar toen ik begon te merken dat er dingen fout liepen en dokters verkeerde uitspraken deden, gaf mij dat het idee om er iets mee te doen. Enerzijds zijn er de mislukkingen en de falingen en anderzijds wou ik schetsen van hoe ze daar in het UZ Gent omgaan met de mensen die dit traject afleggen. Op een gegeven moment liep ik wel vast, wou ik het toch niet uitbrengen maar toen zei mijn stiefvader dat ik toch iets moest doen met mijn “dagboek” en met mijn creativiteit. Hij is overleden maar hij heeft me altijd gemotiveerd om werk te maken van het boek. Aan hem draag ik dan ook mijn boek op.”

Was er meteen een uitgeverij te vinden die jouw boek wou uitbrengen?

“Nee, ik heb echt veel uitgevers gemaild met mijn verhaal, natuurlijk ook met de inhoud over wat het boek zou gaan en heb op geen enkele mail reactie gekregen. Daarom heb ik het dan ook in eigen beheer uitgegeven.”

Heb je ondertussen reactie op uw boek gekregen vanuit het UZ Gent of van uw behandeld team?

“Ik denk niet dat iemand het boek al heeft gelezen. Ik was in het begin wel bang voor hun reactie maar ik heb bewust nergens namen van dokters of deskundigen genoemd. Iemand van het ziekenhuis heeft wel gevraagd of ze een gratis exemplaar mochten ontvangen voor de databank voor boeken voor transgenders. Ik heb daar niet op geantwoord. De krant heeft wel naar een dokter van het transgenderteam gebeld en die heeft een reactie gegeven: heel basic en niet op toepassing van mij. Ze zeggen dat patiënten in een soort roes zijn en niet begrijpen wat de risico’s zijn, maar dat is totaal naast de kwestie. Mijn dokter zei “Bekijk het als een experiment en kom over een jaar of twee nog eens terug.”. De dokter zei tegen de krant dat hij het vreemd vond dat dit is gezegd geweest maar ik heb bewijzen, ik heb meteen mijn vriendin een bericht gestuurd met wat de arts toen had gezegd en ik ben altijd met mijn mama naar Gent geweest dus heb getuigen die kunnen bevestigen wat de arts toen heeft gezegd.”

Ga je nog op controle in het ziekenhuis?

“Ik ben uitbehandeld dus eigenlijk moet ik er niet meer heen. Ik heb recent echter gemaild met mijn psycholoog om haar te zeggen voorzichtiger om te gaan met toekomstige patiënten. Zij raadde me aan om nog eens op raadpleging te komen maar dat zag ik niet meer gebeuren. Omwille van corona kan het gesprek online gebeuren, dus hoef ik de verplaatsing niet te doen. In april heb ik een laatste gesprek en hoor ik wat de mogelijkheden nog kunnen zijn. Als ze niks meer kunnen doen, dan kan ik het ook echt afsluiten.”

Wat voelde je toen de arts zei: “Kom over twee jaar nog eens terug en bekijk het als een experiment.”?

“Ik was op dat moment heel kwaad. Achteraf gezien, als het dan toch daarop ging uitdraaien, en hij wist dat, dan had hij moeten zeggen dat het niet mogelijk was. Dan had het ook een teleurstelling geweest maar een minder grotere dan de teleurstelling die ik nu ervaar.”

Nog steeds moet je genoegen nemen met een lichaam waarin je u niet prettig voelt, omgaan met een schaamte die je dagelijks voelt, met een penis waar je niet gelukkig mee bent, met financiële onzekerheden. Hoe ga je om met al deze frustraties?

“Gewoon ondergaan. Ik ben omringd door mensen die er geen probleem van maakten en mijn vriendin is heel gelukkig met mij. We hebben een zoontje dus ik trek me op aan mijn gezinnetje. Of ik nu een vrouw ben of een man of iets tussenin, ik had al een kinderwens van voor mijn transitie en die wens is uitgekomen. Dat blijft dan de rode draad in mijn leven en niet het “man zijn”.”

Mag ik dan stellen dat het nu goed met je gaat?

“Over het algemeen wel, behalve lichamelijk dan. Verder heb ik het moeilijk dat ik op mijn 32 jaar op invaliditeit sta. Dat klopt toch eigenlijk niet met het beeld dat je zou hebben van een dertiger. Anderzijds klaag ik niet want ik ben graag huisman en zorg graag voor mijn zoontje. In april ga ik horen of ze dus nog iets kunnen doen aan mijn lichamelijk probleem en indien niet zal ik dus nooit meer kunnen gaan werken. Maar dan zal ik ook dit hoofdstuk in mijn leven kunnen afsluiten.”

Ben je iemand die in moeilijke periodes naar een boek grijpt?

“Een boek niet zozeer, eerder muziek. Ik ben zelf muzikaal, speel gitaar en probeer wat te zingen. Dat is eigenlijk mijn passie. Ik hou ook van muziek van anderen, ben erg fan van P!nk. Zij heeft heel goede teksten dus dat zal eerder mijn toevlucht zijn.”

Wie heeft er aan jouw boek mee gewerkt?

“Niemand, ik heb het alleen gemaakt. Het enige dat van iemand anders komt is de foto, die is gemaakt door een Flair fotograaf.”

Ben je bij eerdere tegenslagen in je leven ook in de pen gekropen of is dit de eerste keer?

“Ik heb ervaring met muziek schrijven, niet met boeken schrijven. (lacht). Ik schrijf eigen nummers, die zijn vaak nogal depressief en dat komt omdat in slechte periodes ik de dingen muzikaal van me afschrijf.”

Heb je een favoriete schrijfplek?

“Vooral thuis, in de woonkamer. Mijn vriendin werkt voltijds in het kapsalon dus ik had de ruimte om thuis op mijn eentje te schrijven met af en toe de tussenkomst van mijn babyzoontje.”

Heb je een favoriete schrijver?

“Nee, niet echt. Ik ben geen fervente lezer. Maar als ik dan eens een boek lees, is het een waargebeurd verhaal. “Ik zal leven” is het boek dat mij is bijgebleven, over een vrouw die verkracht en gewond werd maar het overleefde.”

Heb je een tip voor beginnende schrijvers?

“Gewoon doen! Niet stilstaan bij het feit dat iedereen het kan lezen. Relativeren dat wat er in je boek staat, best wel door iedereen geweten mag worden.”

De laatste vraag, kan je jezelf omschrijven in drie woorden?

“Kwetsbaar, creatief en mezelf.”

Vincent, heel erg bedankt voor het mooie en open gesprek!

Hierbij nog de link waar mensen uw muziek kunnen vinden:
https://www.youtube.com/channel/UCGUatxE4rae8fB-q-
N9rf1w?fbclid=IwAR3hQbRhuB1nTqCSt0ZNtBpATA2cGpTsP3oRVcsPLxqjpsIK1yFdVZG2SL8