'Bestemming Parijs' - interview met Mirjam Mieserius

De eerste vraag is een gemakkelijke maar ook een moeilijke. Wie is Mirjam?

O jee! Wie is Mirjam? In 2021 won ik de ‘Zin in Feelgood’ wedstrijd met mijn verhaal en toen is het balletje gaan rollen. Ik had nog nooit aan een schrijfwedstrijd deelgenomen maar ik zag de oproep en het bleef in mijn hoofd zitten. Ik had nog 3,5 week tot de deadline, dus ik dacht echt dat ik het op zo’n korte tijd niet zou redden. Maar mijn intuïtie sprak en zei dat ik het moest doen, ik heb dus op die paar weken tijd mijn verhaal geschreven, ingediend en daarna gewonnen. Vroeger heb ik in de filmwereld gewerkt en ik heb ook altijd geschreven, maar niet met het doel een boek uit te brengen. Het is me toch gelukt en het is ook echt mijn ding!

Vertel eens wat meer over je boeken.

De ‘Bestemming Parijs’ trilogie gaat over drie vrouwen, Chloe, Lizzy en Sofia. Ze zijn in de dertig, een leeftijd dat er van je wordt verwacht dat je alles op orde hebt en ze denken dan ook dat ze alles op orde hebben. Ze komen naar Parijs met grote verwachtingen en dromen, maar de stad laat hen zien dat het leven dat ze nu leiden niet het leven is waarin ze zichzelf zijn. De vrouwen zijn op zoek naar iets, maar hebben nog niet door waar dat vandaan komt. Gaandeweg in het boek leren ze wat er echt belangrijk is voor hen in het leven. Het is een zoektocht naar liefde, vriendschap en durven zijn wie je werkelijk bent. In deel twee en drie gaat het verhaal verder, want deel 1 heeft min of meer een open einde.

Op je twintigste levensjaar, na een verbroken relatie, maakte je kennis met Parijs. Je werd verliefd op de stad en jaren later ben je teruggekomen naar deze liefdesstad. Hoe komt het dat Parijs in jouw hart zit?

Soms heb je dat gewoon met een stad. De allereerste keer dat ik naar Parijs ging was met mijn moeder en kort daarna ben ik alleen teruggegaan en heb ik daar wat rondgezworven. Het was liefde op het eerste gezicht met deze stad. Doordat ik vaak in Parijs ben zie ik ook de andere kant van de stad, dat het ook geen gemakkelijke stad is met veel armoede. Maar toch, iedere keer dat ik hier ben kom ik thuis. Als ik voor langere tijd ga, heb ik een vaste plek die ik kan huren, een klein en schattig appartementje op Montmartre. Ik zet de ramen open, hoor de straatgeluiden en schrijf. Ik ben daar ook veel buiten en merk dat dit gezond voor me is.

Je schreef ook “Citroen op de taart” en “Met een vleugje citroen”. Hou je van citroenen?

Ik ben gek op citroenen! Je kunt er zoveel mee doen. Ik ben een echte citroenfan. Ik heb zelfs op mijn balkonnetje een citroenboom staan.

Je had maar 3,5 week om je verhaal in te sturen voor een schrijfwedstrijd. Waar haalde je toch de motivatie om het op zo’n korte tijd te durven doen?

Vanaf het moment dat ik wist dat ik het verhaal ging insturen, wist ik ook waar het over moest gaan. Ik wist meteen dat het zich in Zuid-Frankrijk moest afspelen, ik had de personages vormgegeven en omdat het idee in mijn hoofd bleef hangen vond ik gewoon dat ik ervoor moest gaan. Iedere vrije minuut heb ik geschreven, naast mijn job. Ik vind schrijven zo ontzettend leuk, ik schrijf echt altijd en overal, terwijl ik eerst altijd dacht dat ik niet voldoende geduld had om een boek te schrijven. Wat betreft mijn schrijfproces: ik heb altijd wel een idee waar het verhaal heengaat, maar ik heb gemerkt dat het verhaal dat ik in mijn hoofd had, vaak helemaal anders is geworden gedurende het proces. Ik laat de personages graag zelf spreken. Ze gaan bij me horen, voor mij zijn de vrouwen uit ‘Bestemming Parijs’ mijn vriendinnen geworden.

Er is een deel twee op komst. Ik kijk er naar uit om te ontdekken hoe het verder gaat met de vriendinnen.

Ja, dat hoor ik vaker en dat is zo leuk. Mensen hebben het gevoel dat ze de vrouwen kennen en willen meer over hen weten. Iedereen en ikzelf ook natuurlijk ben nieuwsgierig naar hoe ze zich gaan ontwikkelen.

Wat vind je het minste leuke aan het schrijfproces?

Dat ik tegen mijn perfectionisme aanloop. Over twee weken is mijn volgende deadline en ik loop nu al te stressen dat het niet goed genoeg gaat zijn. Daar worstel ik mee.

Je volgend boek ‘Rendez-Vous op Montmartre’ komt deze zomer uit. Ben je van plan altijd Parijs als locatie te gebruiken?

In deel drie gaan de vrouwen naar Zuid -Frankrijk. Dus dan is het even niet Parijs. Ik weet niet of ik altijd blijf schrijven over Parijs, maar zolang de stad me inspireert, blijf ik het doen.

Ben je zelf een lezer en zo ja: welk genre?

De laatste paar jaar heb ik weinig tijd om te lezen. Als ik een boek lees terwijl ik zelf aan het schrijven ben, ben ik bang dat ik die schrijfstijl ga overnemen. Dat wil ik niet. Ik lees dan dus heel weinig. Ik moet ook zeggen dat ik sinds de komst van Netflix minder ben gaan lezen. Als ik op Netflix een serie heb gezien en het is gebaseerd op een boek dan vind ik het wel leuk om dat boek te lezen. Mijn favoriete schrijfster op dit moment is Taylor Jenkins Reid, ik vind haar een geweldige verhalenverteller.

Eten is een grote hobby van je, maar wat heeft eten en schrijven met elkaar te maken?

Een goede vraag! Ik word heel blij van schrijven maar ik word ook heel blij van eten. Ik heb nooit heel bewust eten in mijn verhaal gestopt. In ‘Bestemming Parijs’ vond ik het leuk een personage te hebben die een winkel heeft omdat ik dat stiekem zelf ook zou willen. Daar kwam het eten al een beetje in voor. In ‘De citroen op de taart’ is eten ook een soort van rode draad. Iedereen verwacht nu ook gerechtjes in mijn boeken, het is een soort niche geworden. Ik vind het ook wel leuk. Parijs is qua eten natuurlijk ook een heerlijke stad, de taarten die ze daar maken, zijn vaak echte kunstwerken. Het geeft me ook zin om zelf te bakken, ook al ben ik er niet heel goed in. Het blijft toch meer bij bladeren in een kookboek.

Zou er in de toekomst een kookboek kunnen komen van jou?

Eigenlijk hoop ik het wel een beetje. Ik zou het heel leuk vinden als het personage Sofia een kookboek krijgt. Het staat op mijn bucketlist.

Heb je nog tips voor beginnende schrijvers?

Het enige dat ik kan zeggen is: begin met schrijven. Het is een leuk, maar ook spannend proces. Van mijn eerste boek zijn heel veel verschillende versies omdat ik zo onzeker was, maar het heeft zijn vruchten afgeworpen. Laat je daarnaast ook niet beperken door je eigen gedachten. Je kan het schrijven alleen maar ontwikkelen door het te doen. Ontdek welke stijl bij je past en schrijf. Ook als je een dag geen zin hebt om te schrijven, zet iets op papier!

Vroeger wou je actrice worden maar dat plan ging niet door. Stel dat je Parijse boeken verfilmd zouden worden, zijn er dan acteurs/actrices die je een rol zou willen geven?

De vrouwen in het boek zijn natuurlijk Amerikaans, sommige mannen zijn Frans en Toby is dan weer Amerikaans. Voor Guillaume heb ik altijd Maarten Heijmans in gedachten gehad, een geweldige Nederlandse acteur. Hij heeft ook wel wat van Guillaume zijn looks. Bij Chloe had ik Emilia Clark in gedachten, omdat ik haar, net als Chloe, grappig en ontroerend vind. Voor Lizzy dacht ik aan Zoë Kravitz, omdat ik haar heel mooi vind op een natuurlijke manier. Ze is ook pittig en dat past bij dat personage. Sofia had ik Alexis Bledel in mijn hoofd omwille van haar uiterlijk en zachtheid.

Ik heb je net niet ontmoet in Parijs, maar ik logeerde in dezelfde straat als waar jij je boeken schrijft en logeert. Is dat de enige plek in Frankrijk waar je je ten volle kan ontplooien om te schrijven?

Nu is het plan om naar Zuid-Frankrijk te gaan, omdat ik voor het derde deel van de serie daar de sfeer wil opsnuiven. Ik vind het belangrijk dat je de stad of plek waarover je schrijft een beetje kent, voelt, ruikt. Voor een nieuw idee wil ik een ander deel van Parijs gaan ontdekken, het speelt zich af in de jaren 50. Dan ga ik me daar weer helemaal in onderdompelen om mijn volgend verhaal te schrijven.

Wil je meer weten? Volg dan de instagrampagina @mirjam.mieserius