Eyeopener. Kijken, voelen en vooral niet loslaten!

Je wordt onmiddellijk met de neus op de feiten gedrukt, op de boekomslag prijkt ‘Een pleidooi voor minder zelfzorg’. Hiervan zullen menig lezers steigeren, maar na het lezen van dit autobiografisch verhaal wordt deze stelling duidelijk.

Een typisch debuut kan je Waar zijn de wolken zeker niet noemen, heel het verhaal is op een smartphone geschreven. Een lang notitiedocument zonder hoofdletters en leestekens (wel vraagtekens). Geen alledaags verhaal, geen dik boek, wel een kijk hoe het anders zou kunnen.

Grotenhuis bevalt van haar tweede kind. Roze wolk, zou je denken? Nee. Ze wandelt elke dag door het park met haar zoontje gewikkeld in een draagdoek. Wandelt, omdat hij anders niet kan slapen. Zelf is ze uitgeput en voelt ze geen gelukshormonen. Moe. Alleen. De mensen en specialisten rond haar heen hebben maar één advies ‘loslaten’ en ‘zelfzorg’. Wat als deze altijd terugkomende kernwoorden niet helpen? Waarom drijven we telkens op hetzelfde advies?

Wat een eyeopener! Grotenhuis bekijkt het kritisch, met een enorm humoristische en sarcastisch blik. En juist die blik voel je écht in dit persoonlijk relaas, het zijn woorden die je kan voelen. Zonder grote, moeilijke woorden of een lang verhaal maakt de auteur verbinding met de lezer.

Waar zijn de wolken is een verhaal waar iedereen wel herkenning in zal vinden. De kijk op onze samenleving, wetten die op de rooster worden gelegd: Suzanne Grotenhuis maakt duidelijk dat dit broodnodig is. Soms heb je van die boeken die iedereen moet lezen, dit debuut is er één van. Hier leer je, kijk je en voel je of leer je kijken, leer je voelen en vooral….niet loslaten.