Radicaal!

Ik ben al decennialang fan van Elizabeth Gilbert, de schrijver én de persoon. Ik lees haar boeken, ben een Lovelet (nieuwsbrief), volg haar online, kijk haar filmpjes, luister de podcasts waar ze in komt,… Ik ‘ken’ haar. En ik ‘ken’ het verhaal van haar en Rayya. Althans dat dacht ik. Dat dacht de halve wereld met mij.

En nu is er Tot aan de rivier. Nu kennen we het echte (?) verhaal. Het sprookje van Lizzy en Rayya. Een sprookje dat al snel ontaarde in een nachtmerrie doch in the end toch ook wel weer een sprookje is. Maar dan niet de Disney-versie. Oorspronkelijke sprookjes zijn bloederig, pijnlijk, hard en ruw, ze hebben geen alles-komt-goed-einde en ze laten je naar adem happend achter.

De wereld is niet mild voor Gilbert en haar boek, Tot aan de rivier kan op niet veel lovende recensies rekenen. Maar ik ben wel laaiend. Ben wel fan. Ik heb meer dan een week over dit boek gedaan, kon het niet aan om meer pagina’s per dag te lezen. Omdat het zo intiem, confronterend, triest, pijnlijk, tragisch, brutaal en rommelig is.

Net als het leven zelf dus. Net als mijn leven, momenteel. Ik ben daar ook eerlijk over, volgens sommigen té eerlijk. Maar dat is mijn manier én die van Elizabeth Gilbert: alles delen, ook de gênante shit (radicale eerlijkheid) want zo schep je ware verbinding, toon je wat het is om wholehearted (leerde ik ooit kennen door Gilbert) te leven en help je anderen.

Tot aan de rivier is geen ode aan de liefde, al is het wel een prachtig portret ervan. Het is een spiegel, een rode vlag, een triggerwarning, een memoir, dagboek, schetsboek, aansporing om af te kicken (van wat dan ook), het doorbreken van het taboe rond (seks- en liefdes-) verslaving, een portret van codepentie,.. Het is niet het mooiste dat Elizabeth Gilbert al schreef maar wél het eerlijkste, moedigste, belangrijkste. Dit boek gaat mensen redden. Dat is wat boeken kunnen doen, boeken zijn belangrijk. En schrijvers die bereid zijn om hun ziel daarvoor binnenstebuiten te keren zijn mooie zielen!