Onderhuids wordt niets vergeten...

SCHEMERLEVEN. Jaap Robben. *****

Ietje, ach Ietje toch… Je zult nog lang blijven prikken achter mijn ogen…

Twaalf jaar ben je ouder dan ik. Je bent verliefd, je krijgt een kind, maar voor jou zit trouwen er niet in, want de vader is het al. Hij houdt van zijn vrouw, hij houdt van jou. Moeten we dat op een ouderwetse weegschaal met twee schalen leggen?

Bij jou weegt het om alleen een kind te moeten krijgen. In een wereld die daar alleen schande over spreekt. En de wereld is soms dicht bij je bed, dat je opeens niet meer hebt.

Bij Otto en Brigitte weegt de ongewilde kinderloosheid.

Het geheim weegt. Het verdriet beschermt zich met stekels. Die groeien soms uit haar woorden.

Haar latere man, die ze (als het verhaal begint) net begraven heeft, vergaf haar. Hun zoon gaat al gauw vader worden.

Vergeten, zoals haar voor haar bestwil is opgelegd, heeft Ietje niet.

In het home, waar ze naartoe is verhuisd, rouwt ze. Minder om Louis dan om dat eerste kindje. Als het straks haar beurt is, mag het niet samen met haar in het graf verdwijnen.

Het heeft bestaan.

Het had twee kleine witte voetjes. Ze heeft ze gezien.

Ze ziet ze dag en nacht.