Bevreemdend, tussen ver en dichterbij dan je denkt

PARK LIFE. Shuichi Yoshida. ***°

Een bevreemdend boek, dat me ergens wel raakte en tegelijk op een grote afstand bleef.
Misschien is dat ook wel het thema, en dan zou dat effect de kwaliteit van het verhaal moeten benadrukken.

Het verhaal lijkt nergens naartoe te gaan. Het park is een oase van rust. Mensen ontmoeten elkaar en misschien is dat méér dan in hun intieme dagelijkse leven gebeurt. Er worden woorden gewisseld, bizarre gesprekken die voortlopen in de gedachten en de verdere acties van het hoofdpersonage. Mensen zijn lichamen in beweging als je het geluid uitschakelt.

Wat gebeurt er met dat lichaam na je dood?

Je bewoont je lichaam en je woont in een huis en misschien woon je nog het meest in het huis van een ander. Maar waar bevindt je leven zich?

Er is een beweging naar binnen, en een andere van binnenuit naar buiten.

Er is het zien. Het kijken naar de levens van anderen. De vraag hoe je zelf bekeken wordt.

En hoe het zou zijn om vanuit de lucht naar de anderen en jezelf te kijken, zoals de man die bijna elke dag een ballon oplaat met geen ander doel dan van bovenaf te kijken.

Meer hoeft het niet te zijn, toch?

En er is de aap die alleen aap is en niet meer hoeft te zijn. Hij eet zonnebloempitten.

Je kunt iets willen. Je kunt iets beslissen, zoals de vrouw in het verhaal. En de man kan dat op zijn beurt misschien ook. Terwijl anderen de eerlijkheid missen om de confrontatie aan te gaan en in de impasse blijven zitten.

En ik, die bevreemd achterblijf met vage vragen, nog vagere antwoorden en een gevoel, of een mix van gevoelens, waar ik – voor mijn doen vreemd genoeg – geen woorden voor vind. Melancholie komt misschien nog het dichtst in de buurt.