Triest
Het aanbidden van Louis Claus. Door Helena Hoogenkamp.
Hoogenkamp kennen we vooral van de toneelstukken die ze schreef, dit is haar eerste roman. Ik had het boek al een half jaar geleden verwacht maar uiteindelijk is het er toch gekomen; met een prachtige cover. Als een boek in deze tijden langer uitblijft kan het er op wijzen dat er het één en ander is herschreven om het beter bij deze speciale periode te laten passen, gelukkig is dat in dit geval niet zo.
We volgen Carla, van 2003 als haar vader een tumor ontdekt in de borst van haar moeder en Louis Claus (met zweetplekken onder zijn armen) in een clownspak op school verschijnt, tot een avond,16 jaar later, waarop Carla (topless) op straat wordt gegooid door haar vriendin Destiny.
Ondertussen wordt er gedronken, geneukt en vreemdgegaan. Namen worden (bijna volledig) in armen gekrast, koperspiralen blijken toch geen 100% bescherming te bieden tegen zwangerschap en verdriet is een pyjama onder je kleren dragen.
Het aanbidden van Louis Claus is een verhaal over opgroeien, tegen wil en dank en op welke manier dan ook. Het gaat over liefde en wat het (niet hebben) met een mens kan doen. Rouwen, zoeken, vallen en weer opstaan. Toch weer doorgaan. En dat op een manier die de cover al toont: op het eerste gezicht kleurrijk en levendig maar daarachter schuilt er donkerte en verdriet. En dat in een boek dat vlot leest en luchtig lijkt. Een debuut om niet snel te vergeten.
