Lachspiegel
Dode bloemen leven forever. Door Ringo Gomez-Jorge.
Een tijdje geleden raadde iemand mij dit boek aan; behalve de cover (prachtig) sprak het me niet aan. Tot ik opzocht wie Ringo was; hij bleek te schrijven en fotograferen voor De Standaard magazine. En hij was het die mijn favoriete cover van dat magazine maakte, die hier nog steeds ophangt bij ons thuis.
Ik begon met enige tegenzin in Dode bloemen. Want: het is door een man geschreven (sorry, ik lees meestal vrouwen) en het is een persoonlijk relaas (wat ik vaak saai vind) en je eigen habitat in zijn blootje zetten zorgt vaak voor ongemakkelijke humor. Dus tegenzin.
Tot mijn verbazing bleek dit boek goed geschreven en het bleef me wel boeien. Het is vaak echt grappig maar daarnaast is het ook vooral kwetsbaar en confronterend. Het schetst een raak beeld van de wereld waarin wij (velen van ons) leven. Door zijn uit het leven gegrepen (hilarische) portretten houdt hij ons een spiegel voor. Maar het is pas in zijn ‘eigen’ (het blijft een roman al heeft de hoofdpersoon dezelfde naam als de schrijver) verhaal dat die spiegel echt aankomt. Een spiegel kan je pas voorhouden als je bereid bent er ook zelf in te kijken en dat heeft Ringo goed gedaan. Hij is iemand met een goed oog, en een vlotte pen.
Het leven is lastig en moeilijk, en vaak is dat onze eigen schuld. Maar gelukkig zijn er boeken die net als dode bloemen forever leven.
