Prachtige mozaïekroman

Zorgvuldig gecomponeerd.

Beeldende motieven komen circulair terug. De ogenschijnlijk toevallige flarden van ideeën komen samen tot een subtiel vormgegeven verhaal.

Ik vind Dezelfde maan een erg sterk boek om verschillende redenen. Het houdt ergens het midden tussen proza en poëzie. Omwille van het onderwerp (kindervraagstuk) zou je vermoeden dat het verhaal verzeild kan geraken in het stramien van een zelfhulpboek. Gelukkig overstijgt Dijkhuis de anekdotiek en krijgen we echte literatuur voorgeschoteld in de vorm van een fijnzinnig samengestelde mozaïekroman met originele beelden. Bovendien is het erg toegankelijk geschreven: door de heldere stijl, korte stukjes en het geringe volume aan bladzijden kan het boek ingang vinden bij een ruim publiek. Het maakt de stap naar meer ingewikkelde literatuur, en in het verlengde daarvan poëzie, op deze manier een stuk kleiner (er zijn weinig poëzielezers in verhouding tot prozalezers). Ik ben ervan overtuigd dat lezers sneller een poëziebundel zullen openslaan na het lezen van Dezelfde maan. Als de dieren van Lieselot Mariën sluit hier goed op aan: het blijft in dezelfde thematiek (postnatale depressie), korte stukjes in mozaïekpatroon, erg beeldend, maar dan iets complexer en langer van opzet.

Eentje om te herlezen!