Taai en teder. De weeën van groot worden.

WONDERKINDEREN. Roy Jacobsen. ****

Hoe voel je je als je negen bent, en er staat ineens een halfzusje op je stoep? Bovendien spoort ze niet helemaal en raakt zijn moeder, met wie Finn al die jaren zonder vader een hechte band heeft, er compleet mee van slag. Ze was altijd zijn baken, en nu komen daar barstjes in.

Plots draait de hele wereld rond het kwetsbare halfzusje Linda.

Telt hij nog wel mee?

Begrijpt zijn moeder hem nog wel?

Plots lijken ze allebei een ander, die niet meer met elkaar kunnen praten. Laat staan lachen.

Soms staan Finn en zijn moeder lijnrecht tegenover elkaar. Tegelijk is hij ook onvoorwaardelijk solidair met haar als het om het welzijn van zijn zusje gaat. Hij houdt haar de hand boven het hoofd, in dat maffe dorp van hem vol allegaartjes, waar iedereen op zijn manier het hoofd boven water probeert te houden.

Hij vecht zelfs voor haar, of moet hij gewoon zijn woede kwijt? En wordt het geen tijd dat hij dat rechtzet? Al lijkt het daarvoor ergens ook te laat.

Hoe verenigt hij de wereld thuis en die bij zijn vrienden, waar hij moet proberen zijn plek te bewaren.? Soms is dat nog het eenvoudigst, zoals knikkers uitwisselen. Of een zomer op het eiland, waar je in zee alles van je af kunt zwemmen. Ook dat je moeder op een dag zomaar verdwijnt, voor een of andere duistere reden.

Hoe vind je als negenjarige in die situatie je plek in een wereld vol verandering? Er breekt een nieuwe tijd aan, het zou beter moeten gaan voor iedereen.

Dan heeft zijn moeder misschien die huurder niet meer vandoen. Kristian lijkt aardig, maar is hij geen wolf in een schaapsvel?

De negenjarige Finn kijkt in de spiegel, hij analyseert zichzelf: zijn emoties, gedachten, zijn gedrag.

Hij analyseert ook de anderen, vlijmscherp en tegelijk mild.

Hij verandert. Hij wordt groot.

Soms is hij nog klein, maar moet hij groot zijn tegen wil en dank.

Soms wil hij groter zijn dan hij is. Stoerder.

Er is dat meisje dat voor hem zit in de klas, met het prachtige haar.

Soms moet hij wijzer zijn dan zijn moeder, en soms is hij het ook.

Zelfs als het niet zo lijkt, blijft zijn moeder een moeder.

Warm, ontroerend, een beetje triest. Soms humoristisch, op het scherp van weemoed.

Wenn man trotzdem lacht.