Ja, waarom eigenlijk?

DISCLAIMER: Ik heb het essay in het Engels gelezen, maar waarschijnlijk evenzeer de moeite in het Nederlands.

Heerlijke lectuur. Een essay zonder pretenties dat zich de oprechte vraag stelt: waarom haten mensen poëzie, zelfs de mensen die er toch zoveel tijd en moeite in steken? Voor iedereen die zich regelmatig eens met poëzie bezig houdt is dit waarschijnlijk heel herkenbaar. Ikzelf vraag me ook vaak af, of ik nu aan het lezen, lezen over, of aan het schrijven ben; waar ben ik nu eigenlijk mee bezig.

Het is dan ook zeer geruststellend om te weten dat ook de "pro's" met dit probleem worstelen, sterker nog, dat er ook iets eigens is aan de poëzie dat dit veroorzaakt. En nee, natuurlijk is het antwoord niet eenduidig of zelfs in finale zin bestaande, maar Lerner weet toch enkele 'pijnpunten' aan te duiden. Hoe hij dit doet; vanuit de eigen ervaring; vanuit seminale werken; vanuit het aanwijzen van de hiaten in kortzichtige (zelfs racistische) andere essays over het onderwerp, slaagt hij erin een redelijk coherent relaas samen te flansen (wat voor zo'n moeilijk onderwerp het beste is waar we op kunnen hopen).

Maar de grote sterkte van dit boek was eigenlijk dat je kon voelen dat Lerner vaststelt dat, ondanks het feit dat hij naar de oorsprong van de relatie zoekt waarin de poëzie ons dagelijks frustreert, vernielt en vernedert, we niet anders kunnen dan er toch van te houden. En dat die wetenschap voor ons meer dan genoeg is.
Meer dan genoeg.