een duel tussen poëzie en wetenschap

Citaat: "Walid keek naar het voorbijschietende gras langs de spoorbaan en dacht: ik kan niet stoppen, deze machine bepaalt waar ik ga. Hij sleurt mij mee, terwijl ik nu stil wil staan, achterom wil kijken."
Theo Monkhorst publiceerde romans, poëzie en toneelstukken. Zijn werk werd opgenomen in tal van literaire tijdschriften. Bij Uitgeverij In de Knipscheer kwamen in 2016 de roman ‘De blijmoedige leugenaar’ en in 2018 de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’ uit. Zijn dichtbundel ‘Huis Huid’ verscheen in 2019. Rozen en Rook is eigenlijk het vervolg op De zegen van weemoed, de dubbel roman, onderdeel van een trilogie in wording,. Het is 1984 als Pieter Fransman, journalist, besluit een boek te schrijven. Een boek over zijn leven, geschreven uit het perspectief van een 75 jarige, terwijl hij op dat moment 45 jaar is. Deel één van deze dubbel roman is een familiekroniek, die soepel overloopt in het bijna thrillerachtige deel twee. Waarin Pieter met Lena, de ex-vrouw van zijn vriend Leo, diens raadselachtige dood onderzoekt. Leo Löb, een Joodse filosoof, hield zich voor zijn dood bezig met artificiële intelligentie. Heeft zijn dood te maken met dit onderzoek? Het is werkelijk een prachtig boek voor wie er van houdt om mee te worden genomen in de psyche van de mens. Hoewel Rozen en rook een zelfstandig verhaal betreft, kan het gezien worden als het vervolg op de dubbelroman ‘De zegen van weemoed’. De protagonist Walid Fransman is de kleinzoon van de schrijver Pieter Fransman uit de dubbelroman. ‘Rozen en rook’ speelt in 2050 en daarmee vormen de drie romans tezamen zowat het overzicht van een eeuw! Walid Fransman, is een jonge dichter uit Londen, die in 2050 zijn zoektocht naar de nalatenschap van zijn grootvader in Frankrijk verder zet . Hij voorziet niet welke ingrijpende gebeurtenissen hem wachten. Zoals een grote liefde, de macht van een liedje en de gruwelijke strijd van vrouwen tegen het centrale gezag. Een leven van de geur van rozen tot de verstikking van rook en vlammen, waarin het water uiteindelijk overwint. Theo Monkhorst laat op een prachtige manier de kracht van het woord gekoppeld aan muziek tot leven komen. Het is onweerstaanbare combinatie en onwillekeurig moest ik denken aan het Italiaanse partizanenlied ‘La bella ciao’. Rozen en rook is een volwaardige opvolger van De zegen van weemoed. Hij maakt een duel tussen poëzie en wetenschap en dat geeft een prachtig resultaat. Een buitengewoon intelligent boek!