Lezing • Nick Cave’s gloomy, violent, dark-eyed children • Kurt Overbergh

Noem Nick Cave’s Gloomy, Violent, Dark-Eyed Children vooral géén lezing. Omdat Wikipedia-pagina’s over Nick Cave nu eenmaal al bestaan. En omdat we het voorlezen ervan zelfs aan Geert Hoste zouden durven toevertrouwen. Noem het vooral een (meer dan) doorleefde monoloog. Een die vertrekt vanuit 10 (vaak uiterst) persoonlijke levensverhalen uit het doordeweekse leven van Kurt Overbergh. Soms nietig. Soms openhartig. Soms grappig. En om één of andere bizarre reden, belandt elk verhaal keer op keer bij De Heer Nicholas Edward Cave. Een verhaal over cumshots, haarlokken, duende, Murder Ballads, Bobbejaan Schoepen, Stack O Lee, erotigraphomania, zonderling Harry Smith, Peaky Blinders én een 150 milljoen jaar oude brachiosaurus. De voorstelling bulkt gelukkig ook van muziek. Veel muziek. En bevat zelfs – zet u schrap – een ‘samenzang-moment’. Omdat dat nu eenmaal louterend schijnt te werken.


Door de aderen van Kurt Overbergh vloeit zwart bloed, rechtstreeks afgetapt van een vinylmicrogroeven-smelterij. Rood bloed werkt niet bij hem. En van blauw bloed heeft hij een afkeer. Kurt Overbergh is bovendien verslingerd aan jazz. Maar ook aan black metal. Of aan alles wat muzikaal met duende is geïnjecteerd. In bijberoep klust hij bovendien bij als Artistiek Directeur in de Brusselse concertzaal Ancienne Belgique.